'Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw!..'

'Wie in de schuilplaats des Allerhoogsten is gezeten, vernacht in de schaduw des Allermachtigen. Ik zeg tot de Here: 'Mijn toevlucht en mijn vesting, mijn God op wie ik vertrouw.'

Psalm 91: 1-2

Hoe geef je mensen hoop als er menselijkerwijs geen hoop meer is? Deze vraag heb ik me de laatste tijd meerdere keren af gevraagd. Patienten die ik ken vanaf het begin die ik hier aankwam, nu iets meer dan 3 maanden geleden, zijn nu erg ziek of zijn inmiddels overleden..Care and Compassion maakt een zware tijd mee omdat veel patienten zijn overleden de laatste tijd. Vorige blog ging al over een voorbeeld, hieronder nog een voorbeeld van een patient die een grote plaats in mijn hart had.

Leonard:

Leonard was een patient die ik kon sinds de eerste keer dat ik mijn ervaringen opdeed voor Care and Compassion. Deze eerste ontmoeting met Leonard had gelijk ook diepe indruk op mij gemaakt en zal ik dan ook niet snel meer vergeten. Inmiddels is het alweer 3 maanden geleden dat ik Leonard voor het eerst ontmoette, maar ik weet mijn eerste visit aan hem nog als de dag van gisteren..

Leonard was nog niet zo lang in het programma van Care and Compassion. Hij had een poosje last gehad van diarree en overgeven, maar was aan de beterende hand. Mijn eerste gedachte toen ik Leonard zag, was dat het echt een hele magere jongen was. Maar toen ik later hoorde dat hij last had gehad van diarree en overgeven, was dit voor een gedeelte te verklaren. Veel aidspatiënten kampen met deze klachten. Veel voorkomende oorzaken zijn vervuild water dat gedronken wordt en waar het lichaam niet tegen bestand is, de medicijnen die genomen moeten worden tegen de AIDS of een infectie in de buik.
Gelukkig was Leonard op dat moment weer aan de beterende hand. We spraken daarna over zijn geloofsleven. Hij vertelde dat hij nog niet gered was door het bloed van Christus, maar dit heel graag zou willen.
Zijn moeder en schoonzus waren er inmiddels ook bij komen zitten, en we hebben daarna gesproken over het feit dat God wacht op het moment dat hij zich overgeeft aan Hem. Leonard gaf aan dat hij zo graag God als zijn Vader en Verlosser wilde. We hebben staand gebeden met de moeder en schoonzus erbij, en Leonard sprak de woorden na die Julie, onze local voor zei.
Op dat moment, nu 3 maanden geleden had Leonard zijn hart aan God gegeven en daar mocht ik, op mijn eerste dag van Care and Compassion, getuige van zijn. Ik was zo geraakt door alleen al deze gebeurtenis op de eerste dag!

De week erna hadden we Leonard weer bezocht en een Bijbel voor hem meegenomen die we voor alle patienten die dat willen hebben. Een Bijbel in de eigen locale taal, Luo. Leonard gaf tijdens de bezoek in de week erna aan dat hij zo blij was nu met God te leven, dat hij niet begreep waarom hij er zo lang mee gewacht had om zich aan God over te geven.

Ongeveer 4 weken geleden was het mis met Leonard. Toen we hem opzochten voor Care and Compassion in zijn huis, liet hij zijn opgezette buik zien. Hij vertelde dat dit al twee weken zo was, maar hier nog niets mee gedaan had. Door de vakantie die daarvoor was, hadden we hem niet bezocht. Leonard en familie gaven aan dat ze dachten dat het vanzelf wel over zou gaan. Ik adviseerde Leonard om gelijk de volgende dag naar het ziekenhuis te gaan, en of de familie mij dan op kon bellen om te zeggen wat ze daar gezegd hadden.

De volgende dag belde de schoonzus van Leonard met de mededeling dat Leonard opgenomen was in het ziekenhuis. We hebben daar Leonard dagelijks bezocht en het bleek dat hij ontstekingen had in zijn darmen en hij kreeg Antibiotica via het infuus en pijnstillers, want hij had erg veel pijn in de buik. Na een week was Leonard weer aardig opgeknapt en mocht hij weer naar huis toe.
Leonard die eerst heel ziek was, was weer een heel stuk vrolijker en daar waren we echt heel blij en dankbaar om!

We hebben de dinsdag erop Leonard weer bezocht in zijn huis en Leonard gaf aan dat hij nog iets diarree had, maar dat hij zich echt weer aan de beterende hand voelde.
Drie dagen later belde zijn schoonzus opnieuw. Deze keer met een mededeling die ik nog maar nauwelijks kan bevatten: Leonard was overleden...De dag ervoor was hij opgenomen met diarree en braken en de nacht erop was Leonard overleden. Ik wist echt niet wat ik hoorde en kon het dan ook nauwelijks bevatten. Leonard, 30 jaar, die dinsdag nog lachte en gaf aan zich beter te voelen, was 2 dagen later opgenomen en 3 dagen later overleden.

Natuurlijk wist ik dat het lichaam, dat o zo mager was, geen reserves meer had om te vechten na een maandenlange strijd tegen de telkens terugkerende klachten. Maar daardoor is de eerste ervaring die ik tijdens mijn visit bij Leonard had, des te kostbaarder geworden als dat het al was!

We hebben vorige week dinsdag de familie van Leonard bezocht om ze te condoleren en te vragen hoe de laatste momenten van Leonards leven waren. De familie gaf aan dat hij tot het einde toe de hoop heeft gehouden en dat hij een standvastig geloof tot het einde toe in God heeft gehad. Wat een troost geeft dat om te horen!
De familie was verdrietig maar had ook vrede dat Leonard was heen gegaan. Tenslotte hebben we gelezen en gebeden met elkaar in de rust dat Leonard nu bij God in de hemel is zonder enige pijn.

Ombeyi-Carepoint:

Afgelopen zaterdag ben ik voor de eerste keer naar Ombeyi geweest. Ombeyi is een sloppenwijk ongeveer 3 kwartier met de auto van Kisumu vandaan. We hebben daar ongeveer 3 weken geleden ons derde Carepoint mogen openen. Er is plaats gegeven aan 27 kinderen die nu ook in die sloppenwijk geschiedenis, aardrijkskunde, rekenen, engels, Kiswahili, social-emotional en hygiëne lessen krijgen. Ook krijgen de kinderen een gezonde, stevige maaltijd tussen de middag die dan ook heel enthousiast wordt genuttigd!! De kinderen eten al dagen vaak erg weinig en zelfs de allerkleinste genieten dan ook van meerdere keren opscheppen...Tja, zolang de voorraad strekt!...

Maar het allerbelangrijkste is dat de kinderen al jong les krijgen over God, zoals op de andere 2 Carepoints ook gebeurd. Ik heb gezien op de andere 2 Carepoints en verhalen gehoord van de kinderen daar, dat de kinderen doordat ze jong wees zijn geworden of door bijvoorbeeld een verkrachting helemaal in een isolement zaten, maar door de Carepoint daar weer uit zijn gekomen en nu kinderen zijn die spelen en lachen met leeftijdsgenoten. Soms zijn daar maar heel kleine dingen voor nodig, zoals het gevoel hebben dat je geliefd ben...
Het is echt heel bijzonder en een groot iets om voor te danken dat we dat nu aan 27 andere kinderen aan kunnen bieden! Van tevoren zijn er home-visits gedaan en de kinderen waar de omstandigheden het slechtst waren hebben de eerste plaatsen gekregen.


Aan het begin van deze blog stelde ik de vraag hoe je mensen hoop geeft als er menselijkerwijs gesproken geen hoop meer is. Ik heb zo vaak al ervaren dat het dan alleen nog maar uit het Woord en uit gebed is. Willen jullie ook voor de mensen en voor ons als team bidden?

Inmiddels zijn Amanda en Marie naar Amerika en Duitsland terug gegaan. Dit houdt in dat er geen internationale vrijwilligers meer zijn. Overdag heb ik het team van Christ's Hope om me heen en er is veel werk te doen voor Care-and-Compassion en op de zaterdagen heb ik natuurlijk de Carepoints. Vervelen doe ik mezelf dus zeker niet! In de avond is het echter wel wat stiller geworden, maar dan zijn er altijd emails en Skypetalks met familie en vrienden.
Heel erg bedankt voor jullie steun!

Liefs!