Thuisgehaald!

'Al ga ik ook door een schaduw van de dood, ik zou geen kwaad vrezen want U bent met mij. Uw stok en Uw staf vertroosten mij.'

Psalm 23:4

Vorige week dinsdag zijn mijn ouders mee geweest met Care and Compassion. Deze dag hebben we na een paar weken vakantie weer een zieke patient bezocht. We wisten dat er dagelijks iemand bij haar aanwezig was, wat ons een gerust gevoel had gegeven.

Mijn ouders waren erg benieuwd hoe de dag zou verlopen. We hadden ze voorbereid op het grote verschil dat ze te zien zouden krijgen. De mogelijk erg zieke patienten die er zouden zijn en dat het mogelijk een grote impact kan hebben. Voor mij maakte het makkelijker dat ik al wat foto's had laten zien, waardoor mijn ouders al een beeld hadden gekregen van het geheel.

Toen we in de sloppenwijken kwamen waren gelijk de kindjes daar. De kinderen brachten eigenlijk heel de dag door glimlachen op de gezichten van mijn ouders, ondanks het leed dat ze om zich heen zagen. De kinderen renden achter de TukTuk aan, kwamen ons begroeten en wilden met ons dansen.
Wat zijn kinderen en hun ongedwongenheid grote gaven van God! Op alle plaatsten in de wereld zorgen zij voor zoveel licht en blijdschap!

Aan het eind van de dag kwamen bij onze ziekste patient, haar naam is Judith. Ik was eigenlijk wel wat bang dat dit wat te veel zou worden. Mijn ouders waren moe, het was een lange dag na het bezoeken van 9 patienten en het zien van heel magere en zieke patienten.
Toen we bij Judith kwamen was de deur echter helemaal dicht. Dit was bij onze eerdere visits aan haar nog nooit gebeurd. Het eerste wat je dan denkt is dat het niet goed is. Een buur vertelde dat ze vanmorgen vroeg al het huis had verlaten. Maar daar Judith een erg versleten heup heeft en alleen nog maar op de bank kan liggen en bij iets bewegen het al uit jammert van de pijn, wist ik dat dit niet waar was. Toen hebben we het aan een andere buur gevraagd en die gaf aan dat ze gewoon thuis moest zijn.
Toen hebben we de deur van buiten uit naar binnen toe door het gat van de deur open gemaakt en vond ik, mijn ouders bleven in de woonkamer, Judith in haar slaapkamer.
De vrouw die voor haar zorgt was aan het televisiekijken in de woonkamer.
Judith was erg vermagerd, ze geeft al lange tijd over, het wit stond op haar mond omdat ze zo'n droge mond had en haar stem was erg verzwakt toen ze sprak.
Ze vertelde dat ze de laatste tijd erg achteruit gegaan was en daarom eigenlijk naar het ziekenhuis wilde. Voorheen was er al een behandelplan voor haar. Ze willen eigenlijk een endoscopie, een maagonderzoek, bij Judith doen, maar tot voor kort had Christ's Hope daar geen geld voor. Nu heeft mijn huisgenootje, Amanda geld ingezameld voor Judith in America en heeft geld voor een endoscopie.
Nu ik Judith gezien heb, weet ik echter dat ze te zwak is voor een endoscopie en de vervolgbehandelingen.

Wat het echter heel erg moeilijk maakte is dat Judith erg veel pijn heeft en daardoor niet vervoerd kan worden in een TukTuk.
Ambulances van het ziekenhuis zijn vaak niet makkelijk te regelen en dat maakt het zo moeilijk om iemand uit de sloppenwijken naar het ziekenhuis te brengen.
Wegen in de sloppenwijken zijn daarbij vaak heel erg hobbelig en slecht begaanbaar. Als Judith al pijn heeft met een kleine beweging zal het butsen en schommelen in de TukTuk erg veel pijn bezorgen.
Judith is zo sterk in de Heere en gaf zo'n sterke getuigenis van Zijn aanwezigheid in de momenten dat ze in haar bed ligt en zich zo ziek voelt.

Op de Office van Christ's Hope hebben we overlegt wat we kunnen doen en hebben we uiteindelijk besloten dat we gaan proberen om haar op vrijdagochtend naar het ziekenhuis te brengen met de Christ's Hope Kenya auto.
Toen we op vrijdag echter bij Judith kwamen, bleek deze al in het ziekenhuis te zijn en was deze gebracht door een buurvrouw.

We bezochten Judith dagelijks, zo mogelijk 2 x per dag, maar met Judith ging het slechter en slechter. Ze at niets, dronk af en toe een slokje water en lag heel de dag met gesloten ogen.
Judith heeft een heel grote familie, en voorheen zorgden ze ook voor haar. Maar op een dag was heel de familie verdwenen uit het huis en heb ik de familie in al die weken daarna niet meer gezien. We hebben toen gezocht naar iemand anders die voor haar kan zorgen. Uiteindelijk hebben we iemand kunnen vinden voor de dagen.
Judith gaf aan zich al die weken erg alleen te voelen zonder haar familie.

Gisterenmiddag ging ik samen met Julie, onze local naar het ziekenhuis om Judith te bezoeken. Toen ik aankwam was daar een vrouw die hartverscheurend aan het huilen was. Ik wist niet wie dat was en ging gelijk naar Judith's bed. Maar toen ik Judith zag wist ik dat ze was overleden.
De vrouw die op de gang van het ziekenhuis zo aan het huilen was kwam nu ook naar Judith's bed en sprak luid tegen Judith en drukte haar ogen dicht en omhelsde haar en huilde luid. Ik nam de zus weer mee naar een bankje op de gang. Ze vertelde mij dat ze gisteren was aangekomen en dat Judith ong. 30 minuten geleden is overleden.

Natuurlijk had ik medelijden met de familie. Maar ook had ik vragen als: Waar waren ze? Waar was de grote familie van Judith toen ze hun het hardst nodig had? Van Christ's Hope hebben we ze verschillende keren gebeld om aan te geven dat het erg slecht ging met Judith en later dat ze in het ziekenhuis ligt.
Ook voelde ik blijdschap voor Judith. Nu kon ze blij zijn zonder overgeven of pijn, nu kon ze zingen en dansen in de hemel voor God zonder de pijn in haar heup. Ze sprak er regelmatig over als we haar bezochten dat het zoveel beter zal zijn in de hemel en dat ze daar zo naar uit zag.

Julie had inmiddels met een andere vrouw in de kamer in het ziekenhuis gepraat. Een moeder van een kindje bij ons op de Carepoint. Beatrice is haar naam en ze had alles gevolgd omdat ze in het bed tegenover Judith ligt. Ze vertelde dat Judith de dag ervoor aangegeven had aan haar zus dat ze ging overlijden. Ook was ze constant aan het bidden tot God.
Of God met haar wilde zijn en haar wilde vergeven.

Ik verwonderde me erover dat ik geen verpleegkundige of iemand anders zag in de kamer van Judith die zich over haar bekommerde. Maar misschien wisten ze het nog niet, dacht ik bij mijzelf. Ik ben naar een verpleegkundige gegaan en heb haar over het overlijden ingelicht.
De verpleegkundige gaf aan dat er even gebeld zal worden naar het mortuarium en dat het lichaam zo wel opgehaald zal worden. Vervolgens ging ze door met het werk waar ze mee bezig was...
Ik heb de zuster meegenomen voor een wandeling en we zijn op het grasveld gaan zitten zodat ze eerst tot rust kan komen.

Ik wist dat 2 andere patienten op de kamer van Judith ook HIV positief zijn, hoe zullen zij zich nu voelen?..
De moeder van het jongetje bij ons op de Carepoint, Beatrice, was al eerder bij ons in het Care and Compassion programma, lange tijd geleden, maar nu zag ik haar in het ziekenhuis, dus nu gaan we haar weer opnemen in het programma omdat het niet goed met haar gaat. Beatrice is 35 jaar en heeft 3 kinderen waarvan de oudste 10 jaar is.
De andere patient is 33 jaar en is heel erg mager. Ik heb met haar moeder gesproken op de gang van het ziekenhuis en we willen haar bezoeken in het ziekenhuis en lezen in de Bijbel en bidden. Als ze thuis mag komen, dan willen we een intake doen en haar ook opnemen in het Care and Compassion programma.

Deze keer heb ik een ander onderdeel van Care and Compassion laten zien in mijn blog. Momenteel heb ik mijn off-day en beleef ik de dag van gisteren weer helemaal opnieuw. Dan verwonder ik me over de grote verschillen tussen een overlijden in het ziekenhuis in Nederland en in Kenya..

Het laat mij ook echt weer inzien dat Care and Compassion zo belangrijk is! Judith had een week voor haar overlijden naar ons gebeld. Marie en ik bezochten haar al de tijd dat ze bij ons in het programma was. Ze gaf aan dat ze erg blij was dat we al die tijd haar bezocht hadden en vooral omdat we dan samen over God spraken. Ze gaf aan dat het zo bemoedigend had gewerkt voor haar. Alsof ze al aanvoelde dat het niet goed ging komen..
Soms geeft God een patient genezing, soms haalt Hij hem/haar thuis..


Heel veel liefs!